به گزارش دیبا خبر به نقل از ساینس الرت، محققان در این پژوهش بیش از هر ذره دیگر روی بلورهای هیدروکسیپاتیت متمرکز شدند، رشته‌هایی روبان مانند از نانوذرات که مینای دندان را تشکیل می‌دهند و این بافت را تحت تست‌های متعدد خراش‌ و فشار قرار دادند تا دریابند چطور این نانوذرات مقاومت می‌کنند.

محققان چینی و آمریکایی امیدوارند این یافته بتواند در بهبود درمان‌های دندانپزشکی تاثیرگذار بوده و همچنین به باستان‌شناسان در شناسایی فسیل دندان‌های قدیمی کمک کند.

به گفته محققان دانشگاه آرکانزاس، بلورهای هیدروکسیپاتیت بنیادی‌ترین بخش‌های مینای دندان به شمار می‌روند که هریک ضخامتی کمتر از یک هزارم از ضخامت تار موی انسان را دارند. تا به امروز بیشتر مطالعات دندانی روی ذرات بزرگتر از این صورت گرفته بود، اما برای درک بهتر طبیعت مینای دندان و چگونگی مقاومت سخت‌ترین بافت بدن انسان در برابر فشار و خراشیدگی باید در مقیاسی جزئی‌تر روی آن تحقیق شود.

این ریزبلورها  روی یکدیگر تلنبار شده و به کمک پروتئین‌هایی به یکدیگر می‌چسبند تا مینای دندان شکل بگیرد. محققان برای بررسی دقیق‌تر از میکروسکوپ‌های قدرتمند برای مشاهده مینای دندان آسیا که در حین اندام درمان ارتودنسی از فک خارج شده‌بود، استفاده کردند.

محققان برای تحریک مینای این دندان از ابزار الماسه‌ای برای خراش دادن مینا استفاده کرده و به سطح دندان فشار وارد کردند، تا به این شکل عملکرد جویدن و گازگرفتن را شبیه‌سازی کنند. در تمامی مراحل آزمایش،‌جویدن نسبت به گاز گرفتن آسیب بیشتری به دندان وارد می‌کرد. این به آن معنی است که سائیدن دندان‌ها به یکدیگر برای مینای دندان مخرب‌تر از گاز گرفتن است.

در این پژوهش سه نوع آسیب کلی برای مینای دندان تعریف شد: کنده‌شدگی، زمانی که بلورها از هم جدا می شوند. تغییر شکل، زمانی که بلورها خمیده شده یا فشرده می‌شوند و تجزیه شدگی، زمانی که پیوند‌های شیمیایی نگهدارنده بلورها از بین می‌روند.

تصاویر و داده‌هایی که محققان در این پژوهش به دست آورده‌اند در زمینه‌های متنوعی کارایی دارند، از دندانپزشکی گرفته تا زیست‌شناسی تکاملی و زیست‌پزشکی. و به مرور زمان این اطلاعات می‌تواند به انسان‌ها کمک کند تا غذاهایی را برای مصرف انتخاب کنند که خطر کمتری برای دندان‌ها دارند.

انتهای پیام/